මේ සංසාර වන්දනාව මහ පුදුම උරුම අරුමකම් කියන්නේ.දොහක් මට මතකයි මයෙ අම්මේ උඹැහේ ආකාසෙට අත් දික්කොරෝන කීවා ‘පරළොව වැඩිය මයෙ හීන් එකා එක්ක ගිය දිහාවට මාත් තුන්පෝයක් ගෙවුණු පසු ඒ දිපංකරේටම එක්ක පලයන් මයෙ හීන් එකෝ….’ කියා.
ඒ කදුළක පැල්ලම් ඉරි ඇදුණු ජනේල් කවුළුව ‘දඩාස්’ ගාමින් සුළගට වැසී ගියේ සත්තයි එයට හූමිටි තියන්නාක් මෙනි.තුන්පෝය ඉක්ම විහාරෙට දන්වේල බාරදී ආපහු එන වංගියේ මහා රුකක් පත බෑවුණා සේ උඹ පොළොවට කඩාපාත් වුණේ හීන් එකා මත්තෙම හැපි හැපී ඇඩූ කදුළු බර වැඩි කමටදෝයි මට සිතිණි.
අනේ මයේ අම්මේ….හින් එකා උඹේ එකම දරුවාද? කියාපන් මට…හීන් එකා ඈත්වුණා තමයි. උඹට ඒ දුක වාව ගන්න අමාරුයි. ඒත් මයෙ අම්මේ උඹ කුස අල්ලාන ආව තව තුන්දෙනෙක් මාත් එක්කම.අනේ ජීවත් වෙයන් අම්මේ…තව අල්ලාපන් ඔය හුස්ම තව තිදෙනෙක් උඹ අරමිණියේ…උන් උඔ නැතිව සාංකාවේ මැරෙයි.මම උඹේ එකම කෙල්ල.මං කෝම ඉන්නද උඹ නැතිව.මේ ගින්දර පොළොවට මම බයයි මයෙ අම්මේ…නැගිටපංකෝ මං කෝම ඉන්නද උඹ නැතිව.ගමේ උන් උඹට දොස් තියාවි උඹ හීන් එකා මත්තෙම නැහුණා කියලා.තව අල්ලාපන් ඔය හුස්ම.අනේ නැගිටපාන් මයේ අම්මේ….කතරගම් දෙයි හාමුදුරැවනේ …. නැගිටපන් මයේ අම්මේ…..
හේමාෂි සෙනරත්